Het is lunchtijd. Mijn vriendin Heidi komt met haar 3 meiden bij me. Ik steek de cadeautjes in mijn tas en we vertrekken naar de zoov, mijn hoffelijke taxi. Een van de meiden rijdt met mij mee. De anderen gaan met de auto naar het dorp waar we samen gaan lunchen. We hebben een strategische plek uitgekozen waar ik goed kan zitten. Eenmaal gesetteld kwam de vraag in me op, eerst de ringen of eerst eten? Ik voel de ringen branden in mijn tas dus ik besluit om toch eerst de ringen te geven. En zo chaotisch als ik ben, uitte zich dat ook in dit moment. Wanneer ik de meiden de ringen geef, worden ook onze bestellingen opgenomen. Maar ondanks dat worden de ringen enthousiast ontvangen met een klein traantje en een toast. Een toast waarin ik ze de geschiedenis achter deze ringen vertel. Deze ringen zijn gemaakt uit de trouwring van mijn moeder, waar mijn vaders naam in stond. De naam van mijn vader is tijdens het proces mee gesmolten in het geheel. Het zijn drie identieke ringen geworden met een diamantje en aan weerszijde een vingerafdruk van Heidi en mij. Zussenringen. Die staat voor hun band en de band met hun moeder en mij.
Dit mooie fijne moment wordt afgesloten met een lunch. Ik heb frituur besteld want dat is nog makkelijk te eten voor mij. Kinderhapjes. Bitterballen, kaassoufflé, frikandellen, zeer a la carte. Na anderhalf uur is de koek op en gaan we naar huis. Mama komt ook nog even langs om de ringen te bekijken.
En nu, komt het moment. Het moment van afscheid nemen. Het echte afscheid.
De deur gaat open en een verpleger komt binnen. Een lieve jongen van 19 jaar staat ineens tussen zes huilende vrouwen. Oeps. Hij kwam later wel even terug.
Lieve Jeany, het leven heeft jou teleurgesteld, maar jij het leven niet. Jouw lijf geeft het op, maar jouw kracht en inspiratie leeft voort. Ik wens je een goede reis toe en de allermooiste gouden vleugels. Vlieg naar de grote hoogten, dan ben je eindelijk weer vrij.
Atelier: Ik draag je bij me – Winterswijk.