De laatste finishing touch wordt aangebracht. Mijn lippenstift gaat erop en het is zover. Mijn boekpresentatie! Mijn rolstoel wordt naar binnen gerold en wow, wat overweldigend! Bijna 90 mensen zitten in de zaal. Of ja, zitten.. Er is een staande ovatie. Onder luid applaus word ik als een bekendheid naar mijn plekje gebracht en ondertussen probeer ik mezelf te herpakken. Ik verwelkom iedereen met mijn eigen stem, maar na een paar zinnen moet ik toch echt gaan geloven aan mijn spraakcomputer. Ondanks dat ik me wat kon irriteren aan de attitude van de spraakcomputer, is het een mooie oplossing om mezelf wel hoorbaar te maken en de realiteit van MSA in zicht te krijgen. Ook kan ik op deze manier in alle rust de reacties zien en me focussen op de zaal, in plaats van te focussen op de tekst. Het is zo fijn en bijzonder om alles goed mee te krijgen en de reacties van iedereen te kunnen zien.
Naast mij was het ook aan Els, Ruben, Kristel en Alyssa om te speechen en een stuk voor te lezen uit het boek.
Eindelijk, tijd om mijn boek te verkopen! Het was nog niet uitgesproken of er vormde zich al een lange rij. Iedereen die het boek kocht heb ik persoonlijk nog even gesproken. Wat een geweldige reacties. En de gesprekken waren mooi en afwisselend leuk en fijn.
Dankbaar ben ik voor iedereen die heeft meegeholpen aan deze geweldige avond. Vrienden, familie en veel zorgtoppers waren aanwezig. Daarnaast natuurlijk ook de mensen die hebben meegeholpen aan het boek. Het is me echt opgevallen dat als je ziek bent, mensen harder gaan lopen. Ik verwachtte het niet, maar ze doen het wel. Er zit nog zoveel goedheid in de mens, het is echt nog niet zo slecht met ons gesteld.
Al met al, een prachtige avond waar ik zo naartoe heb geleefd. Keurmerk Jeany mag erop.