Na een fantastische mooie dag, word ik weer teruggegooid in de realiteit. Vandaag heb ik het laatste gesprek. Het is 16:00uur, de bel gaat. De SCEN-arts komt binnen en gaat naast me zitten, Kristel zit in de vensterbank. Het is een zakelijke maar vriendelijke man. Na kort geklets wordt Kristel vriendelijke verzocht even weg te gaan. Daar komt het officiële stukje. Of ik het echt wil en of ik het uit eigen beweging doe. Ik kijk hem aan “ik ben eraan toe”. Waarop ik terug hoor “ja, dat zag ik al”.
Hij is goed op de hoogte van MSA en is zich bewust van het verloop…en het eind.
Ik merk dat ik blij ben dat hij er zo over denkt, echt waar. Maar stiekem.. was ik ook wel een beetje beledigd. Dat hij me slecht genoeg vindt voor euthanasie. Ergens probeer je het dan toch ook wel weer te verbloemen. Iets met aard van het beestje. Maar dat gaat al niet meer op. Dat masker.. is te zwaar.
De agenda komt op tafel en de wensdatum is opgeschreven.