Jeany bewijst het maar weer even. Tegen de verwachting in van velen, ga ik nog een dansje doen. Een feestje meepakken. Het volksfeest. Ik geniet, maar daarnaast is er ook wel even ruimte voor emotie. Het nummer Dancing Queen van Abba wordt gedraaid. Normaal zou ik gaan dansen, maar nu even niet. Dancing Queen, only 17. Toen ik 17 jaar was, ging ik “onbezonnen” het leven in. Ik dacht nog een heel leven voor me te hebben. Maar hij hakt er nu even in. Ik realiseer me dat ik mijn leven al heb geleefd. De ruimte voor emotie is er, maar ik ben toch ook wel blij met mijn masker, mijn zonnebril.
Er zijn veel mensen die naar me kijken. Althans, dat hoor ik van de mensen met wie ik ben. Ik heb ondertussen geleerd om dit te blokkeren. Mensen die je van top tot teen aankijken. Nieuwsgierig zijn. Ik heb geleerd om dit niet meer te zien, het doet me niks meer. Ik zie het vaak niet eens meer omdat ik er niet meer op gefocust ben. Ik wil mijn energie steken in de positiviteit en niet in de negativiteit.
Wat heb ik genoten en het is me toch maar even gelukt. Ik heb het 2 uur lang volgehouden!