Mijn telefoon gaat over. Het is Alyssa. Ik neem op en daar is íe. Vol in beeld. Mijn boek. Hij is klaar! Ik kan niet wachten om het vast te houden. Maar ik hoor dat ik wel zal “moeten” want Alyssa is er pas weer over 4 dagen. Shit. Maar het is niet anders. Ik maak me klaar voor een liefdevolle maar zware middag.
Afscheid nemen. Afscheid van een vriendengroep. Ik lig in bed met de rijkdom om me heen. Een rijkdom van vrienden. Er wordt aangebeld. Normaal druk ik altijd zelf op een knopje om de deur te openen, maar nu even niet. Niet in dit moment. Een van de vrienden loopt naar de deur om hem te openen en eigenlijk diegene subtiel weg te wuiven. Het duurt even, maar dan zie ik Alyssa om de hoek komen. Direct voel ik de spanning en enthousiasme. Maar. Alyssa geeft aan dat haar timing zo te zien niet al te best is, of juist wel? En dat de vrienden ook mogen aangeven of het “showmoment” van het boek nu wel of niet uitkomt. Want, afscheid nemen, is ook een moment van hun. Gelukkig zijn ze het er allemaal over eens en ik ook. Dit is absoluut het moment! Een mooi, emotioneel en liefdevol moment om te delen met deze vrienden. Ik krijg het boek in handen. Direct hoor ik van alle hoeken het enthousiasme. “Wauw” “Oh Jeany, wat mooi” “wat gaaf”. Trots blader ik er meteen doorheen en show ik het boek. “Dit is de inhoudsopgave, mooi papier. Kwaliteit!”. “Dit is geschreven door anderen, door de ogen van” ondertussen houd ik het boek omhoog om hem te showen. “Het resultaat mag er zijn Jeany” “Het is echt prachtig”.
Ik laat het boek rondgaan en een van de vrienden leest het slotwoord voor. Ja hoor, daar gaan we weer, de watervallen gaan weer open.
Nadat het boek rond is gegaan komt Alyssa hem weer ophalen. “Sorry Jeany maar ik neem hem wel weer mee”. Helaas.. mijn puppie oogjes hebben geen zin. “Jou kennende heeft iedereen hem al gezien voordat de boekpresentatie is geweest! Hm, ja daar heeft ze dan ook wel weer gelijk in..